Στο 3000 θα ήθελα να αναγνωρίσω την σύγχρονη Αθήνα όπου είναι συγκεντρωμένη η παγκόσμια ματιά. Η Αθήνα τώρα πιέζεται στα όριά της, στο σημείο μηδέν, ζητώντας την επανεξέταση της κριτικής μας ματιάς πάνω σε ανθρώπους της καθημερινότητας την ώρα ακριβώς που τη χρειάζονται.

Στην προσπάθεια να σώσει τη ζωή του καλύτερου φίλου του τού Άρη, του οποίου η οικογένεια δεν μπορεί πλέον να αντέξει οικονομικά την πληρωμή της θεραπείας του καρκίνου του, ο Λεωνίδας δε διστάζει να αναλάβει ένα νέο χαρακτήρα: μια νέα ταυτότητα, αυτήν, που νομοτελειακά αδύνατο να υπάρξει, του αθώου και ταυτόχρονα εγκληματία. Ο Λεωνίδας γίνεται συνένοχος στο δίλλημα του Άρη από μια ακολουθία αθώων αλλά συγχρόνως καλοπροαίρετων “λαθών”. Αν θέλουμε να καταλάβουμε την απόφαση του Λεωνίδα πρέπει να εστιάσουμε στην εικόνα που αντικρίζει, αυτήν του νοσοκομειακού κρεβατιού του Άρη μεταφερμένου στο σαλόνι του σπιτιού του, πάνω από τα κίνητρά του.

Ένα άλλο ουσιώδες μοτίβο στη ταινία είναι ο ήχος των παιδίων. Είναι ένας παιδικός αντίλαλος στον οποίο ο Λεωνίδας και ο Άρης, δύο φίλοι στην κόψη μιας αναπόφεκτης καταστροφής, ακούν τις παιδικές τους φωνές, αυτές που είναι η άσπηλη πηγή της αγάπης των δύο φίλων. Ο Λεωνίδας είναι όμως ερωτευμένος με τη Δάφνη τη μικρότερη αδερφή του Άρη και δεν είναι έτοιμος να του το πει ακόμα. Αντιθέτως ο Λεωνίδας πρέπει να συμβιβαστεί και να συγκρατήσει τα συναισθήματα ενοχής έτσι ώστε να μείνει και στην αγάπη του για τη Δάφνη αλλά και να σώσει τον καλύτερο του φίλο.

Με φόντο τη μονόχρωμη και θλιβερή ομορφιά της εγκατελειμμένης Αθήνας, η ασυμβίβαστη ηθική του Λεωνίδα έχει τραγικές συνέπειες.

Αυτό που κρατώ περισσότερο στο 3000 είναι ότι ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τους νέους της Αθήνας. Θέλησα να δημιουργήσω το “3000” στην Αθήνα, με την συναίσθηση ενός προσωπικού χρέους που ποτέ δεν θα μπορούσα να αποπληρώσω, μια πόλη την οποία αγαπάω και στην οποία γεννήθηκα.

Antonis Tsonis